ผ้าห่มหัวใจภาคลินิน [yuri best seller]

บทนำ

                เข็มนาฬิกาเดินบอกเวลาถึงห้าโมงเย็นแล้ว ลินินวางปากกาที่เพิ่งตรวจรับออเดอร์ลูกค้าและบิลใบเสร็จลง ก่อนจะบีบนวดคอตนเองเพื่อผ่อนคลายความเครียดที่จัดการงานแทนผาภูมิมาแล้วทั้งวัน เธอลอบถอนใจเมื่อทุกสิ่งอย่างในวันนี้ได้ถูกสะสางจนหมดสิ้นแล้วเหมือนยกภูเขาออกจากอก ลินินนั่งพักอยู่เพียงครู่ แล้วเก็บของใส่กระเป๋า ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นขัดจังหวะ

                ไม่เป็นอันทำอะไรแค่ได้จ้องตา ให้หัวใจมันหวั่นไหว...

            แบบว่าเห็นหน้าเธอทีไรก็ต้องกลับไป...นอนเพ้อ...

เสียงเพลงไทยสากลจากนักร้องชื่อดังตั้งไว้สำหรับคนพิเศษ ให้ลินินยิ้มกริ่มเมื่อได้เห็นบุรุษหน้าตี๋ ไว้หนวดเคราเซอร์ๆ ให้ดูเข้ม หุ่นเฟิร์มมีกล้ามล่ำ กำลังทำหน้าทะเล้นปากจู๋ ปรากฏโชว์หราให้ลินินรีบกดรับโทรศัพท์

                “ค่า...ว่าไงคะภู...ลินินทำงานเสร็จพอดี”

                “ลินิน...” ภูวิตเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพิกล ให้คนฟังเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย

                “คะ?...ภูเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายเหรอ”

                “เปล่า ภูไม่ได้เป็นอะไร...” ภูวิตตอบเสียงเรียบ ก่อนว่า “วันนี้เป็นวันพิเศษ ครบรอบ 3 ปีแล้วนะ ลินินมาฉลองกินข้าวดินเนอร์ที่ห้องภูได้มั้ย” ภูวิตตอบด้วยน้ำเสียงรอคอยลุ้นๆ ขณะที่เสียงหัวใจก็เต้นดังกระหึ่มไม่แพ้กัน

                “เอ่อ...วันนี้เหรอคะ?”

                “อื้ม...มาได้มั้ย”

                “คาดว่าน่าจะไม่....”

                “ไม่มาเหรอ?” ภูวิตถึงกับคอตก เมื่อพอรู้แกวว่าลินินอาจจะปฏิเสธเขา เพราะช่วงนี้ต่างคนต่างไม่มีเวลาที่จะพบกันเลยจริงๆ แต่ความเงียบไปสักพักของสองคนก็ทำให้ภูวิตขมวดคิ้วประหลาดใจ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะมาจากปลายสาย

                “อะไรน่ะลินินหัวเราะอะไร...คนคิดถึงจะตายอยู่แล้ว ยังมาหัวเราะใส่อีกเนี่ยนะ”

                “โธ่ภู...ก็ภูยังฟังลินินไม่จบเลยนี่คะ” ลินินพูดไปหัวเราะไปเมื่อได้แกล้งชายหนุ่ม

                “แล้วมันยังไงล่ะครับ หืมม์”

                “ก็...ไม่ปฏิเสธไงคะ”

                “จริงนะ?” ภูวิตทวนคำอย่างดีใจเมื่อได้ยินคำตอบจากลินิน

                “ค่ะ”

                “เย่” เขาร้องออกมาอย่างดีใจเหลือประมาณ ก่อนบอก “งั้นภูจะรอลินินนะ ภูจะรอ”